Przedszkolak pełną gębą

Od 2 września niunia chodzi do przedszkola specjalnego dla dzieci z autyzmem i zaburzeniami pokrewnymi. Wczoraj odbyło się oficjalne otwarcie wraz z przecięciam wstęgi przez Prezydenta Miasta Częstochowy, była pani z Kuratorium Oświaty w Katowicach, osoby ściśle związane ze szkołą, wspierające działania na rzecz osób z autyzmem w naszym mieście. Nagle poproszono o krótki recital jedną z mam autystycznego chłopca, ucznia naszej szkoły... Polały się łzy, wszystkie mamy patrząc na prezentację zdjęć Bogusza i jednocześnie słuchając słów piosenki śpiewanej przez jego mamę Martę nie mogły powstrzymać emocji. To tak jakby każda z nas po kolei wyrzucała z siebie te głęboko skrywane uczucia i pytania: jak kochać nie słysząc w odpowiedzi "kocham Cię mamo"... TUTAJ  kilka słów o artystce i projekcie, który się rozwija, mam nadzieję, że przybliży ludziom pojęcie autyzmu, tego czym jest walka o każde spojrzenie, dotyk, słowo wypowiedziane z sensem. 

Udało mi się nagrać mimo drżenia rąk i tych łez których nie sposób było powstrzymać...





Po części oficjalnej dzieci zatańczyły wraz z wychowawcami grup a później wszyscy zajadali się tortem, który wykonała jedna z mam. Paulinka wręczała prezent Panu Prezydentowi ze swoim rozbrajającym uśmiechem na twarzy;) Na koniec już w jednej z sal udało się jakoś usadzić dzieciaki i zrobić pamiątkowe fotki razem z trzema wychowawcami poszczególnych grup.

Przedszkolaki czeka jeszcze pasowanie, prawdopodobnie za miesiąc.

Dla Paulinki był to jeden z wielu występów, nie zrobiła na niej wrażenia duża sala i ludzie. Teraz widzę jak wiele dał jej roczny pobyt w Centrum i te wszystkie imprezy, w których brała udział, paraolimpiady, wyjścia do teatru czy Filcharmonii Częstochowskiej. Wiele dzieci płakało, były przestraszone, dla nich był to "pierwszy raz", pełny emocji także dla ich mam. Dlatego uważam, że ważna jest integracja dzieci niepełnosprawnych ze zdrowymi i obcowanie z kulturą i sztuką. Nie wierzę, że nic im to nie daje, sama terapia to połowa sukcesu. Dla nas "uspołecznianiem" jest zwykła jazda autobusem i moje wykłady na temat wolnego miejsca w autobusie, zachowania się w tym autobusie... Była sytuacja, ąe wsiadłyśmy do zatłoczonego auta i musiałyśmy przejechać 3 przystanki na stojąco. Najpierw był płacz a gdy ktoś chciał nam ustąpić miejsca odmówiłam, wytłumaczyłam niuni, że zaraz ktoś wysiądzie i zwolni miejsce i tak było. To była nauka dla niej, że nie zawsze może mieć to czego chce, tak jak nie zawsze może usiąść na ulubionym miejscu a takie też w autobusie ma;)

Jak napisałam w poprzednim wpisie nie mam czasu:((( 4-5 godzin spędzam jeżdżąc po mieście, godzinę zajmuje nam dojazd do przedszkola, potem kolejną godzinę jadę do domu, mam 2-3 godz na wszystkie domowe zajęcia i gotowanie obiadu po czym znów jadę tę trasę aby małą zabrać i przewieść na zajęcia terapeutyczne bądź rehabilitację. Nawet w soboty mamy teraz zajęcia w "Pinokiu" więc wiadomo, padam na twarz i to delikatnie mówiąc. 

Paulinka jest zadowolona, tam jest wśród dzieci podobnych do niej, w małej 4 osobowej grupie, chodzi na spacerki jak jest pogoda, do tego ma terapię i wczesne wspomaganie rozwoju w jednym miejscu, plus zajęcia grupowe (wszystkie 3 grupy razem).

Nadal jestem dla niej obojętna gdy odchodzi z wychowawcą... Nie pożegna się ze mną, nie obejrzy, jest mi trochę przykro bo czuję się jak osoba transportująca ją z punktu A do punktu B, z B do C i z C do A... Jedyne chwila, ułamek sekundy gdy ją odbieram i biegnie do mnie ale przytula się i w momencie pędzi się ubrać i iść na autobus. Tak jakby to było tak wyuczone i na przymus. Jest mi przykro jak patrzę na inne dzieci, które nie mogą się z mamą rozstać (choć wiem, że i w tę stronę to utrudnienie), jeszcze tego nigdy nie doświadczyłam.

Na temat zachowań wypowiem się w kolejnym wpisie, przy okazji nowości po wizycie u dr rehabilitacji. Mam nadzieję, że jutro mi się uda.