Wizyta u pedagoga i nowe możliwości:)

Wczoraj miałyśmy wizytę u pedagoga w Poradni Zdrowia Psychicznego w ramach obserwacji oczywiście bo wciąż diagnozy autyzmu nie mamy. Nie żeby była nam bardzo potrzebna bo terapię małej zapewniamy. Ale takie są zasady, chodzimy do psychiatry więc i wizyta u pedagoga była potrzebna. Wizyta należała do tych lekkich, ja osobiście lubię takie spotkania, gdzie nie muszę się spinać i niepotrzebnie wracać do pierwszych 3 miesięcy życia Paulinki. One są wciąż traumą i generalnie niewiele więcej już wniosą. Mam wrażenie, że na wskroś prześwietlili ją już wszyscy specjaliści. 
Pani pedagog pytała o to kiedy niunia zaczęła pokazywać zachowania autystyczne, jak to wyglądało a co już nam się udało osiągnąć. Powiedziała, że dużo już zrobiliśmy, kawał dobrej roboty itd.  Nie ważne, że Paulinka pokazała swoje modelowe zachowania, jak pięknie w rządku ustawiała autka, jak nie chciała posprzątać i za to bardzo chciała wykorzystać rączki mamy do wielu czynności;) Nic nowego. Zawsze tak robi. A ja ciągle z tym walczę.
No i do sedna: dzieciaki z poradni korzystają z hipoterapii w jednym z ośrodków. Pani pedagog wykonała telefon i ustaliła nam już dzień i godzinę. Ja mam tam tylko przyjechać... Nie ukrywam, że byłam w szoku. Mam w tym czasie ustaloną rehabilitację więc burza mózgów i zadanie dla fizjoterapeutek aby te godziny poprzestawiać... Jestem ciekawa piątku i tego jak Paulinka zareaguje na konika. Zżera mnie normalnie ciekawość;)

Dziś poszłyśmy na chwilę na plac zabaw. Mój ambitny plan przekonania do piasku się udaje:))) Jeszcze nie wykorzystuję za bardzo rączek tylko łopatkę ale w końcu i tę nadwrażliwość pokonam:) Oto zdjęcia:

Na zdjęciu drugim widać jak Paulinka zaciska pięść. Zawsze tak jest. Jak chodzi po nierównym terenie a w piasku nóżki się zapadają, jak coś robi jedną rączką to w drugą wchodzi napięcie. 

Jeszcze lepiej widać to na filmie. 

I równowaga i napięcie w wolnej rączce. Ale i tak jestem dumna, że tam weszła. Ciągnie ją do dzieci, chce im dorównać ale jeszcze trzyma się z boku i na nie nie patrzy. Ale widzę, że się im przysłuchuje. Co mówią, jak krzyczą, piszczą. Chciałabym, żeby nie czuła się gorsza od nich i myślę, że kiedyś, malutkimi kroczkami dojdziemy do celu.

A u nas znów upał:)